***
"...Όσο καλύτερα γνώριζα τον Ναγκασάβα , τόσο πιο παράξενος μου φαινόταν. Είχα συναντήσει πολλούς παράξενους στη ζωή μου, αλλά κανέναν σε αυτό το βαθμό. Ήταν πιο μανιώδης αναγνώστης από μένα, αλλά είχε υιοθετήσει τον κανόνα να μην ακουμπάει ποτέ βιβλίο, ο συγγραφέας του οποίου δεν είχε πεθάνει τουλάχιστον τριάντα χρόνια πριν. "Αυτά τα βιβλία εμπιστεύομαι μονάχα. Δεν είναι πως δεν μου αρέσει η σύγχρονη λογοτεχνία", είχε προσθέσει, "αλλά δεν θέλω να ξοδεύω πολύτιμο χρόνο διαβάζοντας βιβλία που δεν έχουν δοκιμαστεί μέσα στο χρόνο. Η ζωή είναι πολύ σύντομη."..."
***
"...
"Ξέχασέ το. Δεν πρόκειται να φύγω"
"Ακόμα και αν πάρει φωτιά το σπίτι;"
"Άκουσες τι είπα; Δεν με πειράζει να πεθάνω".
Την κοίταξα βαθιά στα μάτια και μου ανταπέδωσε το βλέμμα. Δεν μπορούσα να καταλάβω αν σοβαρολογούσε ή αν έκανε πλάκα. Μείναμε έτσι για λίγο κι έπειτα σταμάτησα να ανησυχώ.
"Οκέι" της απάντησα. Κατάλαβα. Θα μείνω μαζί σου".
"Θα πεθάνεις μαζί μου;" ρώτησε η Μιντόρι και τα μάτια της έλαμψαν.
"Αποκλείεται", είπα. "Θα το βάλω στα πόδια όταν ο κίνδυνος πλησιάσει. Αν θέλεις να πεθάνεις , μπορείς και μόνη σου."
"Άκαρδε μπάσταρδε!"
"Δεν πρόκειται να πεθάνω μαζί σου επειδή μου ετοίμασες μεσημεριανό. Μπορεί και να το έκανα αν ήταν βραδινό..."
"Μάλιστα... Τέλος πάντων, ας μείνουμε λιγάκι ακόμα να δούμε τι θα γίνει. Μπορούμε να τραγουδήσουμε και αν δούμε οτι τα πράγματα χειροτερεύουν, αποφασίζουμε."
"Να τραγουδήσουμε;"
Η Μιντόρι έφερε δύο μαξιλάρες, τέσσερα κουτάκια μπίρας και μια κιθάρα από τον κάτω όροφο. Πίναμε και παρακολουθούσαμε τον μαύρο καπνό να υψώνεται. Εκείνη γρατζουνούσε την κιθάρα και τραγουδούσε. Τη ρώτησα μήπως θύμωναν οι γείτονες. Να πίνεις μπίρα και να τραγουδάς παρακολουθώντας από την ταράτσα τη φωτιά στη γειτονιά σου ήταν λιγάκι προκλητικό.
"Ξέχασέ το", είπε. "Δεν ανησυχούμε ποτέ για το τι μπορεί να σκεφτούν οι γείτονές μας".
..."
***
"...Το είπα κάποια στιγμή στο γιατρό,τον υπεύθυνο για την περίπτωσή μου, και μου απάντησε πως αυτή η αίσθηση ήταν κατά μια έννοια σωστή, και πως δεν βρισκόμαστε εδώ για να θεραπεύσουμε την παραμόρφωση, αλλά για να προσαρμοστούμε σε αυτή , και πως ένα από τα προβλήματά μας είναι η αδυναμία μας να αναγνωρίσουμε και να αποδεχτούμε τις δικές μας παραμορφώσεις. Όπως ο κάθε ξεχωριστός άνθρωπος έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά στον τρόπο που περπατάει, έχει και τις ιδιαιτερότητες του στον τρόπο που σκέφτεται και αισθάνεται και όσο κι αν προσπαθεί να τις αλλάξει, είναι κάτι που δεν γίνεται σε μια νύχτα. Αν κάποιος πιέσει την κατάσταση και πάει στραβά. Η εξήγηση που μου έδωσε είναι βέβαια απλοϊκή και αφορά σε ένα μικρό μέρος των προβλημάτων μας, αλλά νομίζω πως καταλαβαίνω τι προσπαθούσε να μου πει. Ίσως εννοούσε πως δεν μπορούμε α προσαρμοστούμε απόλυτα στις δικές μας παραμορφώσεις. Λόγω του ότι αδυνατούμε να βρούμε ένα χώρο μέσα μας για να στεγάσουμε το ανείπωτο πόνο και την οδύνη που προκαλούν αυτές οι παραμορφώσεις, ερχόμαστε εδώ για να ξεφύγουμε. Όσο παραμένουμε εδώ, μπορούμε να ζούμε χωρίς να πληγώνουμε τους άλλους ή ακόμα και τον ίδιο μας τον εαυτό, επειδή γνωρίζουμε πως είμαστε "παραμορφωμένοι". Αυτή ακριβώς είναι η διαφορά μας με τον έξω κόσμο: οι περισσότεροι άνθρωποι διάγουν τη ζωή τους χωρίς να συνειδητοποιούν τις παραμορφώσεις τους, ενώ εδώ στο δικό μας μικρόκοσμο οι παραμορφώσεις είναι προϋπόθεση. Όπως οι ινδιάνοι φοράνε φτερά στο κεφάλι τους για να δηλώσουν τη φυλή στην οποία ανήκουν, εμείς επιδεικνύουμε τις παραμορφώσεις μας στα φανερά. Και ζούμε ήρεμα, ώστε μεταξύ μας τουλάχιστον να μην πληγωνόμαστε..."
Νορβηγικό δάσος - Haruki Murakami
Νορβηγικό δάσος - Haruki Murakami